Hüsnü Bey Amca

8 ağustos sabahı yine ölümü beklemek için yirmi sene evvel pencerenin önüne koyduğum kırmızı koltuğa oturmuştum. Kolçağa elimi koyduğumda kırmızı kumaşın lime lime olduğunu fark ettim. “bunu da değiştirmek lazım artık” diye düşündüm bir an. Bir an sonraysa kendime çok kızdım, zira koltuk yirmi senedir “şu adamı da değiştirmek lazım artık” diye bir şey söylememişti. Ben bunu nasıl düşünebilirdim ki. Yirmi sene evvel bir adama aitti bu koltuk. Adam ölmüştü ve ben de eskiciden almıştım bunu. Yani benim için idealdi. Yani ölümü görmüştü ve ben ölümü beklerken yanımda ölümü bilen birinin olması bana güç veriyordu. Bu güçle ölümü beklemekten asla vazgeçmiyordum.

Niye illa ki ölümü beklediğimi sorabilirsiniz, bunu yadırgamam. Niye komşuyu beklemiyorum ya da bakkalın ekmek getirmesini beklemiyorum veyahut ağzı yüzü dondurmaya bulanmış bir ufaklığın kapıyı çalmasını beklemiyorum? Bunların hepsini sorabilirsiniz, bunların hiçbirini yadırgamam. Siz sorabilirsiniz, ama ben cevap verir miyim bilmem. Fakat bunları sorduğunuz için sizi asla küçük görmem.

Biraz konuşmaya ihtiyacım olsaydı siz sormadığınız halde yanmış yemeğin, içmeyi unuttuğum ilaçların, su dolu bir küvette uyuyakalmanın adamı öldürmeye yetmediğinden dem vurabilirdim. Buralardan bir yerlerden konuyu yalnızlığa bağlayıp önceleri, on beş sene öncesi falan, onun tam bir katil olduğundan emin olduğumu ama geçen senelerden sonra yalnızlığın eline bıçak versen ve karşısında bütün haşmetinle dikilsen, ona dik başlılık etsen dahi elindeki bıçağı senin en canlı organına nasıl saplayamadığına, gereken cinayeti bir türlü nasıl işleyemediğine kısacası yalnızlığın adamı öldürmeye nasıl yetmediğine ikna edebilirdim sizi. Eğer biraz konuşmaya ihtiyacım olsaydı.