..

Yalnızlığını örtbas etmeye çalışırken buldum seni. Benden ateş istedin, ben de yakmakta hiçbir mahsur görmedim. “otur” dedin, oturdum. Hayatın zorluklarından dem vurmaya başladın ve onlara karşı nasıl dimdik durduğundan. Yüzünü duvara sürtüp, sessizce uzaklaşmak istedim oradan, ama yapmadım. Çünkü her “ben iyiyim” dediğinde biraz daha batıyordun dibe ve biraz daha batman için dibe “sen iyisin” diyordum her seferinde.

Eğer cehennem diye bir yer varsa orası senin yanındı. Ağır aksak konuşman, yüzüne oturtamadığın karizmatik bakışların, yeşile çalan sarı dişlerin ve ellerin... Ellerin bana ayı yavrularını düşündürdü. Bir erkeğe göre bile kaba ellere sahip olmak nasıl bir duyguydu? Kaç kadının bedenini parçaladın o ellerle? O eller yüzünden miydi yalnızlığın? Bir anlığına acısam da sana, hemen geçti. Acınmaması gerekiyordu sana. Sana acındığı için bu kadar zavallıydın. Zavallı ruhun ve kirli tırnakların iyi bir ikiliydiniz. Ve seninle konuşmak istemiyordum artık. Boğuk sesini duymamak için aklımdaki kelimeleri ağzına verip boğazına boşaltmak istiyordum hıncımı.

fotoğraf